W czasie podgrzewania roztworu DNA, na skutek wzrastającej energii ruchów termicznych poszczególnych atomów zerwaniu ulegają wiązania wodorowe łączące dwa komplementarne łańcuchy podwójnej spirali. Proces ten nazywa się denaturacją DNA, a temperatura, w której następuje przejście formy dwuniciowej w formę jednoniciową — temperaturą topnienia DNA. Proces denaturacji jest jednak odwracalny. Obniżenie temperatury roztworu poniżej temperatury topnienia umożliwia powtórne odtworzenie struktury dwuniciowej pomiędzy komplementarnymi nićmi. Całkowicie prawidłowe odtworzenie pierwotnej postaci dwuniciowej związane jest z pewnymi warunkami. Przede wszystkim proces renaturacji musi zachodzić bardzo wolno, a więc w temperaturze bliskiej punktowi topnienia. Tylko wówczas nieprawidłowo sparowane elementy łańcuchów mogą ulec powtórnemu rozczepieniu i odszukać swoje właściwe pozycje. Britten i Davidson przeprowadzili następujące rozumowanie. Załóżmy, że fragmentujemy cały badany DNA na krótkie odcinki o mniej więcej jednakowej długości, np. kilkuset par nukleotydów. Odcinki te denaturujemy, a następnie umożliwiamy ich re- naturację. Od czego będzie zależała szybkość renaturacji, to jest liczba odcinków dwuniciowych, powstających w jednostce czasu? Wśród przypadkowo rozmieszczonych w roztworze sekwencji jednoniciowych odtworzenie formy dwuniciowej nastąpi wówczas, gdy spotkają się dwa odcinki o sekwencjach komplementarnych.