Zbadanie przebiegu renaturacji DNA z genomów wielu różnych organizmów pozwoliło na wyciągnięcie dwóch ogólnych wniosków na temat zorganizowania ich sekwencji. DNA wirusów i bakterii zbudowany jest prawie wyłącznie z sekwencji unikalnych, to jest powtarzających się tylko raz na cały genom. W przeciwieństwie do tego, DNA organizmów eukariotycznych zawiera powszechnie sekwencje powtarzające się, występujące obok sekwencji unikalnych. W DNA tym można ogólnie wyróżnić trzy klasy sekwencji: fragmenty powtarzające się 100 tysięcy i więcej razy fragmenty unikalne, powtarzające się 1—2 razy. Długość powtarzających się sekwencji jest zróżnicowana. Waha się ona od kilku do kilku tysięcy par nukleotydów. Spośród genów tylko bardzo nieliczne struktury występują w postaci wielokrotnej. Klasycznym przypadkiem jest gen kodujący RNA rybosomalny. W komórkach południowoafrykańskiej żaby Xeno- pus laevis występuje on na przykład w liczbie ponad tysiąca kopii na jeden genom. Powtarzają się również geny kodujące tRNA oraz geny wspomnianych już zasadowych białek chromosomów — histonów. Jednak większość sekwencji powtarzających się nie koduje białek. Mimo iż dokładna ich rola w genomie wciąż jest niejasna, wielu biologów skłania się do wniosku, że mogą one zawierać informację służącą do regulacji aktywności genów struktury. Nie wiemy dokładnie, jak powstały powtarzające się sekwencje. Można przypuszczać, że zasadniczą rolę odegrał tu proces wielokrotnej replikacji pojedynczego odcinka DNA. Samo istnienie powtarzających się sekwencji wskazuje, że duplikacja genów w DNA jest procesem dość częstym.