RNA jest kwasem rybonukleinowym zawierającym podobnie jak DNA pięciowęglowy cukier, resztę kwasu fosforowego i cztery zasady azotowe, z tym, że zamiast tyminy występuje tu uracyl tworzący, podobnie jak tymina, komplementarną parę z adeniną, zaś cukier jest rybozą nie zaś dezoksyrybozą, jak w DNA. RNA jest też w przeciwieństwie do DNA jedno-, a nie dwuniciowy. Znaleziony w cytoplazmie RNA, nazwany później transportującym, mógł przyłączać do jednego ze swych końców aminokwas. W przeciwległym rejonie cząsteczki znajdowała się natomiast eksponowana trójka nukleotydów, stanowiąca tak zwany antykodon, który był w stanie rozpoznawać kodon właściwy dla przyłączonego do tRNA aminokwasu. Wykrycie tRNA stanowiło wspaniałe potwierdzenie słuszności postulatów hipotezy adaptorowej. Okazało się, że każdy aminokwas ma swój własny, specyficzny tRNA. Bardzo ważnym odkryciem było również wykazanie, że bezpośrednim nośnikiem informacji genetycznej oddziaływającym z tRNA jest inny rodzaj kwasu rybonukleinowego, również obecny w cytoplazmie, dla którego J. Monod i F. Jacob z Instytutu Pasteura w Paryżu zaproponowali nazwę: RNA informacyjny — mRNA od angielskiego messenger RNA. Tak jak wszystkie rodzaje RNA, mRNA syntetyzowany jest na matrycy jednej z nici DNA. Stanowi zatem dokładną, komplementarną kopię zapisu w DNA. Przepisywanie informacji z DNA na mRNA, czyli tak zwana transkrypcja, jest procesem enzymatycznym, katalizowanym przez enzym: polimerazę RNA. Procesem transkrypcji zajmujemy się szczegółowo nieco dalej. Mimo iż jego zasada: przepisywanie z DNA na RNA jest prosta, relacja między DNA, transkrypcją i syntezą białek zawiera wiele złożonych elementów związanych głównie z regulacją tych procesów.